ทริปน่องลาย 03
หลังจากได้พักผ่อนมาเต็มอิ่มหลังจากต้องนอนบนเครื่องบินเอย รถบัสเอย และบนรถไฟ เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาในที่สุดก็ได้นอนราบขนานไปกับพื้นโลกเสียที วันนี้ขณะที่นั่งรถกลับมาเลยได้ชมวิวข้างทางเต็มอิ่ม หากนี่เป็นรถส่วนตัวผมคงจอดลงไปถ่ายรูปสนุกเลยหล่ะครับ ใช้เวลาไม่นานนัก เราก็กลับมาที่ Takayama กันอีกครั้ง เพราะเรายังมีเป้าหมายที่สำคัญรออยู่ สำคัญแบบไหนนะเหรอครับ ก็ถือว่าเป็นของเด็ดที่นี่เลยแหละ
สิ่งที่เราทำจนชินแล้วในช่วงสองสามวันนี้คือการยกกระเป๋าขึ้นลงยานพาหนะ และหาตู้ฝากก่อนที่มันจะเต็ม ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องสนุกบวกกับชินไปซะแล้ว พอลงจากรถเก็บกระเป๋าปั๊บ! กลิ่นของอะไรบางอย่างมันลอยเข้ามากระทบจมูก เราเดินตามกลิ่นนั่นไป ก็พบกับร้านซาลาเปาซึ่งไส้ด้านในก็เป็นเนื้อวัว จัดได้ว่าหอมอร่อยเลยทีเดียว ราคาลูกละ 500 เยน เราซื้อกันมา 1 ลูก แบ่งกัน เพราะเรามีเป้าหมายใหญ่รออยู่นั่นเอง
ใกล้เที่ยงแล้ว!! ได้เวลาหาอะไรกินแบบจริงจังแล้ว เราเดินย้อนขึ้นมาทางที่จะเดินไปตลาดเช้าเลียบแม่น้ำมิยากาวะ เพื่อหาของเด็ดของที่นี่ ซึ่งวัตถุดิบหลักในวันนี้ ก็ คือ!! “เนื้อฮิดะ” แห่งทาคายาม่านั่นเอง(ต้องทำเสียงประธานสันติด้วยนะ) ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเนื้อวัว เกรด A เลยทีเดียวเชียวละคุณชาคริตครับ!!
บริเวณใกล้ๆ แม่น้ำมิยากาวะ มีหลายร้านมาก แล้วเราก็ดูในเมนูหลายร้านก็จะมีเมนูเนื้อฮิดะ ทั้งซูชิ วากิว หรือข้าวแกงกะหรี่ เราเลือกเดินเข้าไปร้านนึง โดยการตัดสินใจแบบฉับพลัน เวลาแห่งความหรรษาเริ่มขึ้นแล้ว เนื้อฮิดะนั้น เนื้อไม่ถึงกับละลายในปากครับ แต่ว่ามีลักษณะนุ่มและชุ่มมีน้ำมันแบบกำลังดี ย่างสุกแบบปานกลางแตะเกลือซักนิด ก็ฟินนนละครับ เรากินกันจนเนื้อที่สั่งมา 3 ชุดหมด ผมกับอิทมองหน้ากัน
ผม : นานๆมาทีน้าาาา
อิท : ยังงายละ
ผม : อีกซักหน่อยมั๊ย
อิท : ….อะ เอามา แบ่งกันน่าจะไหวอยู่
อิ่มละครับ ก็ได้เวลาออกเดินกันต่อ โดยที่อิทจะแยกไปซื้อผ้ากับเดือน ส่วนผมก็จะไปร้านที่เล็งไว้ตั้งแต่วันที่มาถึงทาคายาม่า ว่าแล้วก็แยกย้าย สิ่งที่ผมสังเกตุวันนี้ ที่ร้านรวงหลายๆ ร้านเปิดกันหมดแล้ว ต่างจากวันแรกที่เรามาถึงตอนเช้าตรู่แล้วร้านค้ายังไม่เปิด คือที่นี่มีร้านขายสินค้าหรืองานฝีมือจากงานไม้เยอะพอสมควร พอได้หาข้อมูลก็พบว่า ทาคายาม่าเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงทางด้าน ช่างไม้ นั่นเอง บางแหล่งข้อมูลกล่าวว่า ช่างฝีมือหลายท่านที่ทาคายาม่าในสมัยก่อน คือคนปลูกสร้างปราสาทในเมืองหลวงเลยทีเดียว
ผมเดินมาถึงร้านที่เล็งไว้ ชื่อร้านว่า Swing ด้านในมีเฟอนิเจอร์ไม้มากมาย ตั้งแต่ของใหญ่ ไปจนถึงของเล็ก น่ารักเลยทีเดียว พยายามถามเจ้าของร้านว่ามันคือไม้อะไร รู้แค่ว่ามีไม้บีทแน่ๆ แต่อย่างอื่นฟังละงงมาก เพราะพี่เค้าพูดภาษาอังกฤษได้นิดหน่อย จ๋อย.. เสียเงินเรียบร้อยก่อนออกจากร้าน เลยขออนุญาติพี่เค้าถ่ายรูปไว้หน่อย **(อันนี้เป็นข้อมูลที่ผมรู้มาปฎิบัติบ้าง ไม่ปฏิบัติบ้างเพราะลืมตัว อันนี้แล้วแต่ตามความเหมาะสมครับ คือเวลาจะกินข้าวถึงแม้จะเป็นจานข้าวเราเอง หรือเข้าร้านต่างๆ หากจะถ่ายรูป ควรขออนุญาติก่อนจะดีกว่าครับเพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทของที่ญี่ปุ่น)
เดินไปเรื่อยๆ พบว่า ร้านค้าที่นี่น่าสนใจมากครับ มีร้านน่าสนใจอีกมาก ที่แอบอยู่ตามมุมโน้นมุมนี้มากมาย เดินเข้าทุกร้านคงไม่ไหว เงินในกระเป่าก็เช่นเดียวกัน เดินจนเพลินก็ได้เวลาเดินทางอีกแล้ว กลับไปที่ท่ารถบัส เพื่อออกเดินทางไปหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ยืนตระหง่านเป็นสัญลักษณ์ของประเทศนี้ ได้เวลาทำสิ่งที่เคยชินอีกครั้งละครับ
ยกกระเป๋าเอาขึ้นรถ..
เกี่ยวกับผู้เขียน
นักร้องนำวง ปลานิลเต็มบ้าน
Graphic Designer
เจ้าของร้านสินค้าดีไซน์เล็กๆที่ปราณบุรี Prantone
