#11 II /Number Eleven the Second/
ความทรงจำเก่าที่ถูกบรรจุไว้ภายในอาคารลูกผสมไทย-โมเดิร์น

คุณบีเล่าว่า พออายุการทำงานมากขึ้น เส้นทางการเป็นสถาปนิกของเธอก็มองหาอะไรที่มีพื้นฐานอยู่ในโลกของความเป็นจริงมากขึ้น ไม่ใช่การมีภาพหรือรูปลักษณ์ของอาคารเป็นที่ตั้งไว้ในหัวแล้วออกแบบให้เป็นตามที่คิด ทุกอย่างที่ออกแบบต้องผ่านกระบวนการคิดและกลั่นกรอง สเปซนี้จะใช้งานได้จริงไหม? จะสร้างได้อย่างไร? ใช้แมททีเรียลอะไร? นี่คือความจริงของการใช้งานและการอยู่อาศัย มากกว่าเพียงรูปลักษณ์ที่มองเห็น

“มันจะมีบางวันที่เราเดินๆ รอบบ้าน หรือเรานั่งทำงานอยู่ มองซ้าย ขวา แล้วรู้สึกว่าเห้ย บ้านเราก็มีมุมนี้ด้วย ตรงนี้มีเงาไม้สวยจังหรือแค่เราเดิน เปิดประตูออกไปตรงชาน มีลมพัดเย็น แค่นี้เราก็แฮปปี้แล้ว มันทำให้เราเข้าใจว่าจริงๆ สเปซจะมีชีวิตเมื่อมีคนเข้ามาอยู่ เราพบกับตัวเองนี่แหละว่า บางมุมเราไม่ได้นึกถึงเลย ถึงแม้ว่าในตอนออกแบบ เราใช้ 3d model ส่องไปส่องมาตลอด แต่มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการที่เราอยู่ในสเปซนั้น ได้มองไปรอบๆ มันจริงๆ”

สำหรับรูปลักษณ์ของบ้านเรือนไทยประยุกต์หลังนี้ จะว่ามาจากความตั้งใจก็ไม่ใช่ หรือเป็นความบังเอิญก็ไม่ถูกต้องซะทีเดียว แต่อาจบอกได้ว่าดีเทลและสเปซทั้งหมดเหล่านี้ล้วนมาจากความรู้สึก และจิตใต้สำนึกที่อยู่ในความทรงจำของคุณบี ก่อนจะถูกเรียบเรียง ถอดจากความคิดนามธรรมในหัว ประกอบร่างกลายเป็นบ้านไทยร่วมสมัยให้เราเห็นกันใน #11 II /Number Eleven the Second/