“เล่นเป็นเด็กไปได้…”
นั่นเป็นเสียงของพี่คนหนึ่งที่ดังขึ้นเมื่อผมพูดและเล่นอะไรแผลงๆแบบเด็ก
เมื่อนึกย้อนไปเมื่อตอนที่อยู่ปีห้า ผมเลือกทำ thesis ในชื่อโครงการ “พื้นที่แห่งความทรงจำวัยเด็ก” (Place Of Childhood)
ต้องขอบคุณพี่บอย ตรัย ที่สร้างแรงบันดาลใจในการคิดหัวข้อนี้ออก หลังจากฟังเพลง พื้นที่เล็กๆ ของพี่แกจบ
ผมก็คิดออกทันทีว่าผมอยากทำ thesis อะไร
เป็นโครงการที่ว่าด้วยพื้นที่ที่เมื่อเราเข้าไปสัมผัส สถาปัตยกรรมจะพาเราไปสู่ความรู้สึกผ่อนคลาย
พร้อมทำให้เราหวนนึกถึงความรู้สึกต่างๆ ย้อนกลับไปยังวัยเด็กในอดีต
ก่อนทำการออกแบบ เทอมแรกจะเป็นการหาข้อมูล ศึกษาความเป็นเด็ก… (ดูเป็นนามธรรมจริงๆ)
แล้วเทอมสองค่อยนำข้อมูลเหล่านี้มาแปลงเป็นการออกแบบ แปลงเป็นงานสถาปัตยกรรม
ผมยังจำความรู้สึกในช่วงปีห้า เทอมหนึ่งได้ดี การนั่งมองเหล่าเด็กๆวิ่งเล่น ปีนป่าย กระโดดไปมาในสนามเด็กเล่น
เป็นสิ่งที่ต้องทำ (เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง) อยู่หลายวัน ไปๆมาๆกลายเป็นหลายอาทิตย์
และแหล่งข้อมูลที่ดีที่สุดแหล่งหนึ่ง ก็คือตัวของผมเอง
ความรู้สึกและเหตุการณ์ต่างๆถูกคั้นออกมาอีกครั้ง
ตอนเด็กๆ เรารู้สึกอย่างไร ชอบไปที่ไหน ชอบ space ยังไง ความรู้สึกอะไรที่เด่นชัดที่สุด
บางครั้งการนั่งนึกเองก็ไม่สามารถทำได้อย่างราบรื่น
ผมจึงตัดสินใจถามแม่ ซึ่งเป็นผู้ที่น่าจะเห็นเหตุการณ์ในวัยเด็กของผมเกือบทุกเหตุการณ์
เมื่อแม่เล่าเหตุการณ์ต่างๆที่เลือนลางในความทรงจำให้ฟัง ทำให้ผมรู้สึกถึงอารมรณ์และความสุขต่างๆในตอนนั้นได้ชัดขึ้น
นึกดีใจที่ทำ thesis เรื่องนี้ แม้สุดท้ายงานจะออกไม่สมบูรณ์
แต่มันทำให้ผมได้มีช่วงเวลาหนึ่ง ที่ทำให้รู้ว่า ความจริงแล้ว ความเป็นเด็ก… คือความสุขที่อยู่ในจิตใจ
บางสิ่งคงอยู่ไม่ยอมหนีหายไปง่ายๆ แต่บางสิ่งก็จากไปโดยไม่มีวันกลับมา
เวลาและหน้าที่มักพรากความเป็นเด็กจากเราไป รถติด เงิน มลพิษ สังคม คนป่วยๆ
และอีกหลายสิ่งอย่าง ที่คนแบบผู้ใหญ่มักเอาหัวใจไปใส่ให้เป็นทุกข์
จากวัยเด็ก จนถึงวันนี้ มีบางอย่างที่เรามักหลงลืม… ลืมความสุขง่ายๆ ที่มีความหมายมากกว่าสิ่งใด
ไม่เว้นเรื่องการออกแบบสถาปัตยกรรม ผมว่าหลายครั้งเราลืมสิ่งที่เรียบง่ายที่สุดไป
มัวแต่ออกแสวงหาสิ่งใหม่ที่น่าตื่นเต้นว่า เร้าใจกว่า
สเปซง่ายๆ สเปซที่เราคุ้นเคยตอนเด็กๆ มันหล่อหลอมเราให้เกิดความคุ้นเคย หลายสิ่งเราไม่เคยนึกถึงมันเลย…
ไม่ว่าจะด้วยอีโก้หรืออะไรก็แล้วแต่ มันสามารถสื่อสารผ่านงานออกแบบได้
บางอาคารถ่ายรูปสวยดูทันสมัย แต่ให้ไปอยู่จริงๆคงอึดอัดน่าดู
สถาปนิกมักชอบยัดเยียดสิ่งที่ตัวเองคิดว่ารู้ดีให้คนอื่น
จะดีกว่าไหม ถ้าลองกลับไปเป็น “เด็ก” ที่คิดอะไรเรียบง่าย อยากลองอะไรก็ลอง เล่นไปจนกว่าจะเจอคำตอบ
นอกจากจะได้คำตอบที่ตรงจุดแล้ว ระหว่างทางของการทำงานอาจเต็มไปด้วยความสนุกและประสบการณ์ดีๆที่ยากจะลืม
…..เพราะบางครั้งคำว่า “เด็ก” และ “เต็ค” ก็อาจจะมีนัยยะสำคัญบางอย่างที่เหมือนกัน
…..
หากมีใครมาบอกว่าผม “เล่นเป็นเด็กไปได้…”
ขอโทษทีที่ไม่ได้รู้สึกแย่ ผมรู้สึกดีมากๆต่างหาก…
0245047